U lind në vitin 1947 në Borgå (Finlandë). Jeton në mes Ekenas dhe Helsinkit. Është një poete shumë e vlerësuar finlando-suedeze dhe ka fituar shpërblime të mëdha letrare në Suedi dhe në Finlandë. Është njëra nga poetët më të rëndësishme të Finlandës
Vepra e saj përbëhet nga përmbledhje të vogla delikate poezie. Sfondi i poezisë së saj është rajoni i vendlindjes së saj, Nyland, me gjitë e gjata, pyjet dhe plazhet në Golfin e Finlandës. Ajo është lindur dhe ende jeton aty, edhe pse ka edhe një banesë në kryeqytetin finlandez. Po ashtu studion letërsi në Helsinki në seksionin suedez të Universitetit. Për një kohë punoi për botuesit Söderström, por tani për njëfarë kohe ka fituar jetesën nga shkrimi. Ka fituar të gjitha çmimet e rëndësishme poetike në vendlindjen e saj dhe vepra e saj u përkthye në danisht, gjermanisht, anglisht, italisht, finlandisht, frëngjisht dhe holandisht. Depërtimi i saj në letërsi erdhi kur ishte vetëm 30 vjeçe, me përmbledhjen e saj të gjashtë, Leopard dëbore, që i solli pranim në nivel ndërkombëtar, kurse përkthimi i tij anglisht nga David McDuff fitoi një Çmim për Librin me Poezi të Përkthyer.
Ndër veprat e saj janë „Snow Leopard2, „Tallört“ (Foleja e verdhë e zogut, 1979), „September“ (Shtatori, 1983) dhe „Marianergraven“ (Hendeku i Marianëve, 1990) si dhe „Parkerna“ (Parqe, 1992), libri i cili fitoi Çmimin e Akademisë Finlando-Suedeze dhe u propozua për çmimin e madh suedez letrar (rrallë për një shkrimtare finlando-suedeze) dhe për çmimin e madh finlandez (jepet tani vetëm për prozë). Koleksioni “Efter att ha tillbringat en natt bland hästar” (1997) / “Pas kalimit të një nate në mes të kuajve” (2000) fitoi çmimin më prestigjoz letrar skandinav të Këshillit Nordik. Ndërkaq, më vitin 2003 mori çmim letrar të Akademisë Suedeze (2003).
Poezitë e Tua Forsström-it janë jashtëzakonisht të lexueshme, të thjeshta në gjuhën e tyre dhe melankolike në ton. Kanë një vijë intelektuale me referenca për letërsi klasike, filozofi, studime kulturore-historike dhe artet pamore. Elementet dramatike janë të relativizuara me humor të thatë dhe metafora nga bota shtazore. Motivi më i rëndësishëm kompleks është dashuria, e përpunuar në një rrjet kontrastesh: çaste të shkurtra intensive lumturie dhe thyerje të pariparueshme, brenga dhe inat, çmenduri dhe vetmi, tabu dhe strategji mbijetese. Autorja e poezisë është një grua e ndjeshme, që mundohet të ruajë dinjitetin e saj në situate krize. Problemet individuale vendosen në një kontekst më të gjerë tëhuajtjeje dhe vetmie ekzistenciale dhe i referohen së keqes së botës perëndimore. Tua Forsström, 51, shkruan ngadalë: nëntë përmbledhje në një çerek shekulli. Përmbledhja e saj e parë, En dikt om kärlek och annat (“Një poezi për dashuri dhe gjëra të tjera”) doli më 1972.
Ajo botoi edhe disa drama dhe punime muzikore
(1)
Dëbora shtillet mbi
varrezën e Tenalës
ndezim qiri kështu që
të vdekurit do të jenë më pak
të vetmuar, besojmë se ata
u nënshtrohen ligjeve të njëjta
si ne. Dritat vezullojnë pa pushim:
ndoshta të vdekurit i merr malli për
shoqëri, nuk dimë asgjë nga
të bëmat e tyre, bora vezullon
Të vdekurit janë të heshtur si pambuk.
Një tufë fëmijësh të dobët që
padëgjueshëm afrohen një hap më shumë
Na vështrojnë nga afër për një
çast: a është sepse
harruan apo kujtojnë? Dëbora
shtillet nëpër varrezën e Tenalës
Sikur të fluturoje
natën përmbi një qytet në
lartësi të ulët: dritat po bëhen
autostrada, fenerët e
makinave, t’i arrin
nga diku
Së shpejti nget nëpër një
rrugë, njëra prej dritave
vezulluese në dëborën që shtjellohet
(2)
QELIBAR
Kam një unazë të qelibartë që
vezullon nëpër ujin e liqenit
Zhytem, e trazoj llucën, pjesëza
mineralesh shkëputen dhe pluskojnë nëpër
fundin, si flokët e ylltë të gonxhes së lisit
pluskonin dhe u mbyllën në gur
pastaj, gjatë kohës së tigrave me dhëmbë palle
dhe kuajve të vegjël
në pyjet subtropikale me shtog
dhe pemë kamfuri, ku jetojmë në shtëpi
Ti sheh më qartë nën ujë
Ti sheh më qartë kur je i sëmurë
Zhytem për në ujë të ftohtë, trazoj
llucë, pjesëza pluskojnë dalëngadalë, minerale
si lisi, flokët e yllta të gonxhes pluskojnë
në qelibar nëpër tridhjetë milionë vite duke vezulluar
në ujin e liqenit kur zhytem, gjithçka
trazohet, bëhet e vrenjtur, vezullon
(3)
Dhe kështu mbaron festa, pra.
Fillon në mënyrë aq të ngadaltë dhe
të mrekullueshme, ashtu si më kujtohet
dëbora që njëherë ra mbi shtëpinë
e bardhë. Duhet të kthejmë
gjithçka që na u bë lumturi, përveç
shndërrimit në imazh. As nuk
transformimet Bie borë mbi plehra
dhe lulevargje prej letre, bie borë mbi
borën dhe qirinjtë në borë, e cila shtjellohet si
pështjellja. Ditë të buta, një rrjedhë e vogël
ujore: Në të vërtetë
nuk morëm vesh kurrë që po udhëtonim.
(1)
Për të shkatërruar ata që duam
i veshim si të çmendur në
Teatrin e Natës. Dhe ata çohen në revoltë!
Ne vetë gjendeshim atje si palaço!
Të maskuar në ëndërr, ishin edhe më shumë
vetvetja. Mace këmbëbuta. Të forta,
të pa korruptuara. Ata do të na mashtrojnë.
Ajo që quajmë kohë na mashtron.
Unë vetë, për shembull, jam ky lloj njeriu
që vazhdon të ecën poshtë e lartë
distancën e shkurtër mes blloqeve të larta ndërtesash
me muzikën tepër të vështirë në çantën time dhe
një qëllim, dëshpërim në rritje të
jem vetvetja. Është tetor me ajrin
metalik, qiellin metalik dhe të dashurit
e degdisur, që ecin me ne në tymin
e frymëmarrjes sime. Ne i shikojmë,
nuk duhet t’i humbim asnjëherë më.
(2)
Ditë pa etje përgjatë
ujit, re të ulëta
Kambana e vogël bie
me monotoni: Si ke
jetuar? Ç’je bërë?
Në Chekhov ka shumë biseda
“nëpër lot”,
aroma e freskët e
dëborës, dhe duhet të
durojmë gjithçka. Zemra
nuk dëmtohet, zemra
është një liqen ku piktura
reflektohen për një çast dhe
fundosen. Kur shikon
nxënësin më të dashur
Dikush ende çan
Retë, aroma e freskët
dëbore
(3)
MOS U MIQËSO KURRË ME NJË SORRË
Mos u miqëso kurrë me një sorrë!
tha një biolog në radio. Një sorrë
ju ngjitet lehtësisht, do të trokasë
pa pushim në dritaren tuaj, një sorrë lehtësisht mund të bëhet psikotike.
Asgjë nuk ndodh këtu. Asgjë. Kopshte
në shi. Limonë në dritën e hënës. Një tufë stërqokësh
u ngrit me një raketë të madhe afër rrënojave mbrëmë. Kambanat
butësisht nëpër mjegullën. Tymi, rënia e tyre. Dikur pashë
sytë e një vajze të vogël me re përsipër, e pariparueshme
që nga fillimi, kjo dhemb. Reja pluskoi mbi
kokërdhokun vjollcë, dalëngadalë brenda drejt
bebëzës, dhe atëherë nuk e ndoqa dot
më shumë, atë re.
(4)
QYTETI VEZULLONTE
Qyteti vezullonte nga një distancë dhe
unë u ndala. Gjithçka dukej aq e bukur,
rrugët e planifikuara dhe kopshtet me tarraca,
si ujor në formë transparente, dhe i pashë të gjitha
me shumë qartësi. Mendoja për qytetet madhështore
me katedralet e tyre, dhe muzetë e vogël lokale në
fshatin suedez, dhe lëndina e ëmbël me
aromën e saj të fortë, dhe më kujtohet se sa ngjitesha pas
koteles së vogël me putrat e njollosura, e cila
iku me vrap dhe sa më kishte munguar.
U ktheva dhe dikush po çante, nuk mund të
mbaja mendjen për të. Qyteti ishte bërë nga xhami i tejdukshëm.
Atje gjendesha. Pashë dashurinë time tepër të dalluar.
Vezullim margaritarësh. Mjellmat e zeza. Guri kalcedon.
U përpoqa ta thirrja kotelen. Gjithçka po vezullonte.
Ngurrova, dija gjithçka, nuk
do të kthehesha.
(5)
KUAJT
Pasi kalova një natë
mes kuajsh, kujtoj erën
e freskët amoniaku dhe
bore që shkrihet, hënën e gjelbër
mbi koren jeshile të borës, një mi
rënkoi në dhomën e kashtës, si mërdhija
në kominoshet dhe kapelën e leshtë drejt
mëngjesit dhe sa qetësisht kuajt flinin gjumë.
